Kasia
Mina lekarza poważnie mnie zaniepokoiła, jednak to jego słowa sprawiły, że poczułam się jak znokautowana.
-Była pani w trzecim miesiącu ciąży. Upadek spowodował poronienie. Przykro mi.
Nie wiem co mam myśleć. Ciężko siadam na krześle. Alkohol sprawia, że mam problem ze zrozumieniem tego co lekarz do mnie powiedział. Poronienie? Jak poronienie...? Ja byłam w ciąży? Do moich oczu cisnął się łzy. Obok mnie kuca zszokowany Wrona i próbuje mnie objąć. Odpycham go od siebie i syczę:
-Łapy przy sobie Wrona.
Spoglądam na lekarza i pytam słabym głosem.
-Jak...?
Czuje jak do oczu napływają mi łzy.
-Daj spokój...Nie zachowuj się jak głupia gówniara.-mówi Andrzej.
-Zamknij się! To ty się zachowałeś jak debil. Nie chce z tobą rozmawiać.-Krzyczę i spoglądam na lekarza.
-Upadek, wstrząs spowodował poronienie. -mówi lekarz.-Przejdzie ani krótki zabieg. Tra około 10 minut.
Kiwam w ciszy głową.
-Jejku....Kochana...Biedna moja.-mówi cicho Emilka.
Spoglądam na nią ze smutkiem i ruszam za lekarzem.
-Kaśka poczekaj.-mówi Andrzej, kładąc dłoń na moim barku. Spoglądam na niego krzywo, strzepuje z siebie rękę i idę dalej.
Zabieg nie należy do przyjemnych, ale czas mija szybko. Przez cały ten czas z trudem powstrzymuje się od łez. Po 13 minutach jestem wolna. Udaje się do swojej salki i zamykam za sobą drzwi. Wybucham płaczem. Dlaczego to spotkało mnie? Targana demonami pakuje swoje rzeczy. Gdy jestem gotowa do wyjścia, żegnam się z lekarzem i zachodzę do Emilki. Dziewczyna siedzi oparta o poduszki i gdy mnie widzi o mało nie zrywa się z łóżka.
-Siedź.-mówię cicho.
-Wszystko dobrze?
Kiwam przecząco głową.
-Emi słuchaj...Obiecaj, że nikomu o tym nie powiesz.
-Obiecuje. A teraz powiesz o co chodzi?-Emilka pyta z niepokojem.
Wdycham ciężko i mówię z powagą.
-Wyjeżdżam do Warszawy. Nie chce aby ktokolwiek o tym wiedział. Zrozumiano?-Pytam z kamieniem na sercu.
-Jak to wyjeżdżasz?! Nie...żartujesz prawda?-Emilka unosi głos.
-Nie, nie żartuje. Będziemy do siebie dzwonić, obiecuje. Nie mogę tu zostać.
-To chyba nie przez to...poronienie, prawda?-pyta Emi.
Kręcę przecząco głową i chwytam ją za dłoń.
-Licze na to, że będziesz szczęśliwa...-Z trudem mówi moja przyjaciółka.
-A ja na to, że ty będziesz. Tylko proszę...Nie mów Andrzejowi.
Do sali wchodzi Wojtek. A ja milknę.
-Czego ma nie mówić Andrzejowi?-Chłopak pyta ciekawie.
-Nieważne.-mówię i spoglądam na parę.-Musicie sobie parę rzeczy wyjaśnić. Będę uciekać. Emi...Dzwon.-mówię ze ściśniętym gardłem i wychodzę z sali. Na parterze zamawiam taksówkę i ruszam do domu po resztę rzeczy, ponieważ do samolotu zostały mi dwie godziny.
Emilka
Widok Wojtka mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się ,że przyjdzie.A do tego ten wyjazd Kaśki...Niezłe bagno.
-Przepraszam...Nie powinienem był tak robić. Zachowałem się jak dupek.-mówi przepraszająco Włodi.
Uśmiecham się lekko.
-Ważne, że jesteś.-łapie jego dłoń.
Wojtek kreci głową i uśmiecha się z wdzięcznością.
-Ważne, że Bóg cie chyba lubi bo jeszcze tu siedzisz.
-Żadna cholera mnie nie trafi.-żartuje.
-Ta trafia. Nigdy bym sobie nie wybaczył gdyby...
-Ciii...-szepcze i całuje go delikatnie.-Zgoda?-pytam.
-Zgoda.-odpowiada uśmiechnięty Włodek i znowu całuje mnie delikatnie, po czym chwyta moją dłoń.
Andrzej
Nie wiem co myśleć. Mam zupełną pustkę w głowie. Byłbym ojcem...? Kręcę w niedowierzaniu głową.Ale ze mnie idiota. A teraz ona nie chce ze mną rozmawiać....W recepcji powiedzieli mi, że wyszła 20 minut temu. Musieliśmy się minąć. Wsiadam w auto i jadę pod jej dom. Pukam do drzwi. Nic. Pukam jeszcze raz, a w domu panuje kompletna cisza. Naciskam na klamkę. Zamknięte. Gdzie ona do cholery pojechała? Wyciągam telefon z kieszeni i wybieram jej numer. Po kilku sygnałach odbiera.
-Kasia...Ja cie przepraszam. Gdzie jesteś? Pogadajmy...-mówię zdenerwowany.
Po drugiej stronie słychać tylko mnóstwo głosów.
-Jestem na lotnisku. Wyjeżdżam. Nie mamy o czym rozmawiać.-Mówi cicho.
-Jak to na lotnisku? Gdzie wyjeżdżasz? Jak to?-Rzucam pytaniami.
-Cześć Andrzej...
-Nie poczekaj!-krzyczę, ale sygnał się urywa.
Wykonuje jeszcze kilka telefonów, ale nie odbiera żadnego z nich. Co robić? Wiem. Szybko wracam do auta i odpalam silnik. No skarbie...Na lotnisko. Klepie maskę rozdzielczą i ruszam z piskiem opon.
Kasia
Na odprawie podaje bilet oraz dowód. Wszystko przebiega bardzo sprawnie, ale moje serce pęka. Biorę walizkę oraz torbę podręczną i ruszam w stronę samolotu. Stewardesy są bardzo uprzejme. Miejsce w pierwszej klasie pewnie do tego obliguje. Do odlotu mam jeszcze kilkanaście minut. Teraz mogę wykonać ten jeden ważny telefon. Dobrze mieć takiego kuzyna jak Marcin. Biorę głęboki wdech i wybieram numer do Igły. Krzysiek odbiera telefon po dwóch sygnałach. Szybki jest.
-Kto ty? Nie znam twojego numeru.-mówi Igła.
-Cześć...Z tej strony Kasia Wierzbicka, kuzynka Marcina. Miał ci wyjaśnić o co chodzi.
-A to ty! No dobra...Załatwiłem ci to mieszkanie. Adres wyśle w esemesie, dobra?
-Jasne. Dzieki Igła. Jesteś w porządku.-mówię z wdzięcznością.
-Do usług. Jeśli potrzebujesz pomocy to dzwon.-mówi fachowo Igła i odkłada słuchawkę.
Włączam tryb samolotowy w telefonie i słyszę komunikat. Ruszamy. Spoglądam na lotnisko i jego okolice. Na parking wjeżdża srebrna Toyota Suv. Ciekawe...Taką samą ma...Andrzej. Moje serce rozpada się na milion kawałków. Biorę głęboki oddech i zakładam słuchawki.
Przepraszam za przerwę, ale mam mnóstwo nauki. Co będzie dalej? ;)
Kasia
Minęło trochę czasu...Wraz z mamą dostałyśmy zaproszenie na urodziny do cioci, która ostrzegła nas, że jak nie przyjedziemy więcej się do nas nie odezwie. Wzięłyśmy to na poważnie, bo siostra mamy zawsze mówi poważnie. Gdy ciocia Iwona dowiedziała się o tym, że Wronka i ja jesteśmy parą zażądała aby przyjechał z nami. Chłopak zgodził się z przyjemnością. Nie chcąc zostawiać w Bełchatowie przyjaciół, namówiłam ciocie na przyjazd Emi i Włodiego.
Przychodzi czas wyjazdu. Wszyscy jesteśmy ubrani w dresy, gdyż droga pociągiem do Olsztyna trwa...długo, bo ok. 14 godzin. Najśmieszniejsza okazała się reakcja Wronki na takie same Air Maxy Emi i Włodiego. Otworzył szeroko usta, i powiedział: ''Ale jaja'', po czym zapytał w którym sklepie je kupili, gdyż może i my byśmy sobie takie sprawili.Nasze bagaże (czyli ubrania na zmianę, oraz rzeczy takie jak szczoteczki do zębów.No i prezenty oczywiście) trafiają na kratki, nad naszymi głowami. Na szczęście udało nam się znaleźć pusty przedział. Mijają godziny,i aby zabić nudę gramy w karty. Mama nie gra, gdyż postanawia się przespać zmęczona po 12h pracy. Gramy w tysiąca z tym, że przegrany musi dać każdemu po dyszce. Gorszy dzień ma Wronka... Z kieszeni wyjął już 160 zł x 3 czyli 480zł... Tak mi przykro naprawdę, aż mam złośliwy uśmiech na ustach. Ja, Emi i Włodi straciliśmy po 60 zł. W porównaniu do Andrzeja to nic. Gdy gra się zaczyna nudzić, a Endriu nie ma już pieniędzy Emi i Włodi postanawiają się przejść po pociągu, a my z Wronką zostajemy w przedziale i postanawiamy się przespać. Zamykam oczy, kładę głowę na kolanach mojego miśka i uciekam do krainy Morfeusza.
Emilka
Drzwi od przedziału zatrzaskują się za moimi plecami. Razem z Włodim postanawiamy znaleźć wolny przedział, i spędzić czas razem. Na szczęście pociąg jest w miarę pusty, i można się przecisnąć przez korytarz bez tracenia oddechu. Postanawiamy zajrzeć do pierwszego przedziału. Siedzą w nim 4 młode dziewczyny, które na widok Włodiego zrywają się z miejsca. Oczywiście zaczęły robić ''słit'' focie z MOIM Włodim. Rozdał im kilka autografów, i jak najszybciej wycofaliśmy się z przedziału 'super'' fanek.
-Czyżbyś była zazdrosna?- Włodi uśmiecha się szeroko.
-Jaaaa? Zazdrosna? Nie no co ty! Jest spoko, serio.-Szybko odpowiadam.
-Jak chcesz to też dostaniesz autograf, i nawet możemy sobie zdjęcie pstryknąć.-Włodi znowu ukazuje swoje piękne białe zęby.
-Oj Włodi...No jasne, że chce!
Stajemy po środku korytarza, Włodi wyciąga zdj. na którym mi się podpisuje, a potem robimy sobie selfie moją komórką. Po chwili ruszamy dalej, lecz zaczyna się odcinek torów na którym są ciągle światła, gdyż znajduje się tu główna zwrotnica. Tak wiec, aby się nie przewrócić łapie za rurę wystającą z podłogi i sięgającą sufitu. Lepiej trzymać się rury, niż wylądować na pupie, na podłodze. Po chwili do ucha pochyla mi się jakiś chłopak i szepce:
-Ej lala, ładnie na rurze tańczysz.
Oczywiście musiał to dosłyszeć Włodi. Myślałam, że powie coś w stylu: ''Ona jest moja'', ale nie. Włodi przysuwa się do chłopaka i mówi:
-Sexy dupcia z ciebie, może chcesz się przejść? Za takie nażelowane włoski bym zabił wiec uważaj! A może umówimy się na kolacje? Najlepiej we Włoskiej knajpce, one są takie romantyczne!
Chłopak spogląda się dziwnie na przyjmującego, i mówi zażenowanym głosem:
-Yyyy...To zły pomysł. Mam dziewczynę, i muszę do niej iść.- Po czym szybko odchodzi.
Spoglądam na Wojtka, i w tym samym momencie wybuchamy śmiechem.
-Jejku...Włodi. Ale on musiał się poczuć zażenowany.
-No i dobrze, nie będzie takich obraźliwych rzeczy do mojego skarba mówił.
-Słodko-mówię, i pochylam się nieśmiało aby dać mu całusa. Nie jestem pewna czy go odwzajemni gdyż, byłby to nasz drugi pocałunek. Pierwszym był ten gdy w butelkę graliśmy. Włodi jednak połącza nasze wargi. Moja twarz promienieje. Łapiemy się za ręce i ruszamy dalej. W jednym z przedziałów siedzi tylko starsza pani z kwiatem doniczkowym (takim ogromnym, coś a'la drzewko bonsai), oraz młody chłopczyk. Dosiadamy się, i obejmujemy ramionami. Po chwili do przedziału wchodzi kanar. Zaczyna od nas, i bez problemu kasuje nasze bilety. Potem czas przychodzi na starszą kobiecinę. Ta otwiera torebkę, i szuka biletu. Na małym stoliczku lądują okulary, parasolka, mentosy, słuchawki, smoczek (what?!), reklamówka, sztuczna szczena (w momencie gdy starsza pani wyjęła tą szczenę, Włodi zakrztusił się wodą, i opluł kwiatka na co pani na niego krzywo spojrzała, a ja zakrztusiłam się śliną) i inne przedmioty nieznanego pochodzenia. Po 10 minutach dokopuje się do biletu, który schowany był w rękawiczce...Zdenerwowany już kanar kasuje bilet, i podchodzi do chłopca. Okazuje się, że ten nie posiada biletu. Kanar, którego zdenerwowała babcia zaczyna krzyczeć na chłopca, a poczciwa babunia zaczyna go okładać kwiatkiem, krzycząc przy tym: ''Nie wstyd ci? Tak na małe dziecko naskakiwać?!''. Po 5 minutach ''pobity'' przez starszą panią kanar wybiega z przedziału, a my przybijamy babci piątki. Nasze rozmowy nie mogą trwać długo, gdyż zbliża się nasz przystanek. Zegnamy się z ''spokojną'' kobieciną, i wracamy do Wronki, Kati i jej mamy.
Kasia
Ze snu budzą nas wracający do przedziału Wojtek i Emi, którzy oznajmiają nam, że zaraz wysiadamy. Zbieramy nasze rzeczy i wychodzimy na korytarz. Po 5 minutach pociąg hamuje, a za szybą widzimy Dworzec Główny w Olsztynie. Przodem idą mama, Wronka oraz Romeo z Julką. Ja zostaje w środku i podaje im torby. Gdy ostatnia ląduje w rekach Andrzeja wychodzę z pociągu. W momencie gdy dotykam peronu, źle stawiam nogę. Zrywam się szybko na nogi, i krzyczę: ''Nic mi nie jest!''. Wszyscy spoglądają na mnie jak na kalekę, którą jestem. W budynku czeka na nas ciocia z wujkiem.
-Ciocia! Wujek! Jak ja się stęskniłam. -Podbiegam, i ściskam ich po kolei.
-Cześć Kasiu! Widzę, że namówiłaś mamuśkę na przyjazd.-mówi wujek Romek.
-To był pikuś, długo prosić to jej nie trzeba było. Poznajcie moich przyjaciół. To jest Emilka, a ten chłopak, który się od niej nie odkleja to Wojtek.
-Wiem kto to jest- Wujek śmieje się cicho.
-A ten miły młodzieniec to...-Ciocia spogląda wyczekująco na Andrzeja.
-To jest mój chłopak, Andrzej.Poznajcie się.
-Nie mówiłaś, że twoim chłopakiem jest Andrzej Wrona.- Mówi wujek unosząc brwi do góry.
-A czy to takie istotne?- mówię i przewracam oczami.
-Oczywiście,że nie. Miło mi was poznać.-Mówi lekko skrepowany wujo.
-Nam również!-odpowiada chórek.
Wsiadamy do jeepa wujka, i jedziemy do Wrzesiny.
-Romek, Możdżonki przyjadą?-pyta Mama.
-Tak, Marcin i Babcia też przyjadą.
-Marcin? Zbieżność nazwisk czy Marcin Możdżonek serio jest twoją rodziną?-pyta Emi.
-Serio jest moją rodziną.-odpowiadam.
-Jak to jest możliwe, że w takim razie nie interesowałaś się siatką?-Zadaje kolejne pytanie.
-Nie interesowałam się jego pracą, ale jest bardzo przyjemną osobą. Dobrze się z nim rozmawia, i dzisiaj chyba serio muszę z nim pogadać.
Po 30 minutach dojeżdżamy na miejsce, i całą gromadą ruszamy do ''dworku'' cioci. Możemy parami wybrać sobie pokoje. Jako, że mama krzywo spojrzała na to abym była w pokoju z chłopcem wylądowałam w pokoju z przyjaciółką, a Wronka z kumplem z teamu. Urodziny cioci są dopiero jutro, tak wiec razem z Wronką, Emi i Włodim idziemy w moje ukochane miejsce- do stajni. Każde z nas wybrało sobie konia. Ja dosiadłam tak jak zwykle Primore, Andrzej-Karo, Wojtek-Bruno, a Emi Persefonę. Wujek i Ciocia zajęli się uczeniem nowicjuszy, a ja ruszyłam na tor przeszkód znowu czując wolność i wiatr we włosach. Tak jadąc konno czuje, że żyje. To jest część mnie.
Ze snu budzą nas wracający do przedziału Wojtek i Emi, którzy oznajmiają nam, że zaraz wysiadamy. Zbieramy nasze rzeczy i wychodzimy na korytarz. Po 5 minutach pociąg hamuje, a za szybą widzimy Dworzec Główny w Olsztynie. Przodem idą mama, Wronka oraz Romeo z Julką. Ja zostaje w środku i podaje im torby. Gdy ostatnia ląduje w rekach Andrzeja wychodzę z pociągu. W momencie gdy dotykam peronu, źle stawiam nogę. Zrywam się szybko na nogi, i krzyczę: ''Nic mi nie jest!''. Wszyscy spoglądają na mnie jak na kalekę, którą jestem. W budynku czeka na nas ciocia z wujkiem.
-Ciocia! Wujek! Jak ja się stęskniłam. -Podbiegam, i ściskam ich po kolei.
-Cześć Kasiu! Widzę, że namówiłaś mamuśkę na przyjazd.-mówi wujek Romek.
-To był pikuś, długo prosić to jej nie trzeba było. Poznajcie moich przyjaciół. To jest Emilka, a ten chłopak, który się od niej nie odkleja to Wojtek.
-Wiem kto to jest- Wujek śmieje się cicho.
-A ten miły młodzieniec to...-Ciocia spogląda wyczekująco na Andrzeja.
-To jest mój chłopak, Andrzej.Poznajcie się.
-Nie mówiłaś, że twoim chłopakiem jest Andrzej Wrona.- Mówi wujek unosząc brwi do góry.
-A czy to takie istotne?- mówię i przewracam oczami.
-Oczywiście,że nie. Miło mi was poznać.-Mówi lekko skrepowany wujo.
-Nam również!-odpowiada chórek.
Wsiadamy do jeepa wujka, i jedziemy do Wrzesiny.
-Romek, Możdżonki przyjadą?-pyta Mama.
-Tak, Marcin i Babcia też przyjadą.
-Marcin? Zbieżność nazwisk czy Marcin Możdżonek serio jest twoją rodziną?-pyta Emi.
-Serio jest moją rodziną.-odpowiadam.
-Jak to jest możliwe, że w takim razie nie interesowałaś się siatką?-Zadaje kolejne pytanie.
-Nie interesowałam się jego pracą, ale jest bardzo przyjemną osobą. Dobrze się z nim rozmawia, i dzisiaj chyba serio muszę z nim pogadać.
Po 30 minutach dojeżdżamy na miejsce, i całą gromadą ruszamy do ''dworku'' cioci. Możemy parami wybrać sobie pokoje. Jako, że mama krzywo spojrzała na to abym była w pokoju z chłopcem wylądowałam w pokoju z przyjaciółką, a Wronka z kumplem z teamu. Urodziny cioci są dopiero jutro, tak wiec razem z Wronką, Emi i Włodim idziemy w moje ukochane miejsce- do stajni. Każde z nas wybrało sobie konia. Ja dosiadłam tak jak zwykle Primore, Andrzej-Karo, Wojtek-Bruno, a Emi Persefonę. Wujek i Ciocia zajęli się uczeniem nowicjuszy, a ja ruszyłam na tor przeszkód znowu czując wolność i wiatr we włosach. Tak jadąc konno czuje, że żyje. To jest część mnie.
Wybaczcie, że tak dawno nie pisałam. Jak się podoba? ;D Czekam na komentarze! ;) Dziękuję za 700 wyświetleń! Kochani jesteście! <3 Jak bd 1000 wyświetleń zorganizuje konkurs ;)